| rdfs:comment
| - thumb|200px|Wieszcz osobiście przeważnie wygląda dość głupio i zwykle uwielbia drapać się po brzuchu… Wieszcz – osoba głosząca drugi rodzaj prawdy, czyli swoją prawdę, na temat występujących zjawisk, przyczyn porażek lub zwycięstw swoich, bądź narodu. Głos ten zapisany zostaje w dziełach owego wieszcza i przekazany potomności. W historii polskiej literatury najwybitniejszym wieszczem był Adam Mickiewicz, znany z ksiąg pisanych do i dla narodu. Jego nieświadomym następcą stał się Henryk Sienkiewicz, znany z utworów „ku pokrzepieniu serc”.
|
| abstract
| - thumb|200px|Wieszcz osobiście przeważnie wygląda dość głupio i zwykle uwielbia drapać się po brzuchu… Wieszcz – osoba głosząca drugi rodzaj prawdy, czyli swoją prawdę, na temat występujących zjawisk, przyczyn porażek lub zwycięstw swoich, bądź narodu. Głos ten zapisany zostaje w dziełach owego wieszcza i przekazany potomności. Zadaniem wieszcza jest prowadzenie narodu za pomocą pobudzania intelektualnego i emocjonalnego. Zmusza on do działania, zgodnego z jego zamiarami i oczekiwaniami. Jeżeli zamiar ten nie zostaje spełniony, wieszcz przystępuje do pisania następnego dzieła, będącego tzw. głosem narodu. Czynności te następują tak długo po sobie, aż zostanie spełniona wola wieszcza (lub nastąpi jego śmierć). W tym drugim przypadku dzieła wieszcza odkrywane są przez następne pokolenia, które odnajdują w nim prawdy i wzorce moralne, co zapewnia wieszczowi nieśmiertelność duchową i w gruncie rzeczy prowadzi do zaspokojenia jego oczekiwań. W historii polskiej literatury najwybitniejszym wieszczem był Adam Mickiewicz, znany z ksiąg pisanych do i dla narodu. Jego nieświadomym następcą stał się Henryk Sienkiewicz, znany z utworów „ku pokrzepieniu serc”.
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)